Μια απεργία σήμερα στην δημόσια εκπαίδευση με οικονομικές διεκδικήσεις πρέπει να έχει σαν αίτημά της και την βελτίωση της εκπαίδευσης. Τότε μόνο θα εξασφαλίζει την συμπαράσταση του λαού και στις οικονομικές διεκδικήσεις των απεργών εκπαιδευτικών. Η απεργία στην οποία μας έχουν σπρώξει οι ηγεσίες της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ έχει ακριβώς τον αντίθετο στόχο από το καλό της εκπαίδευσης και το οικονομικό αίτημα είναι ένα μέσο για να πετύχει αυτό το στόχο.
Σήμερα όλη η κοινωνία ξέρει ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στην δημόσια εκπαίδευση, ιδιαίτερα στη μέση και στην ανώτατη. Ξέρει συγκεκριμένα ότι επικρατεί μια διάλυση και ένα αδιάφορο γραφειοκρατικό πνεύμα στη διδασκαλία. Ξέρει ότι επικρατεί μια κατάσταση όπου οι καθηγητές που θέλουν να κάνουν πραγματικά μάθημα βρίσκονται σε μια σύγκρουση με το γενικό πνεύμα που επικρατεί και στους συλλόγους καθηγητών και μέσα στην τάξη. Το κέντρο αυτής της διαλυτικής κατάστασης βρίσκεται στις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης που επιμένουν ενάντια στην κοινή λογική σε ένα τερατώδες και πρωτοφανές στην υδρόγειο σύνθημα: όχι στην αξιολόγηση. Εννοούν ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι εργαζόμενοι σε αυτόν τον κόσμο που δεν θα ελέγχονται ούτε από την όποια εργοδοσία τους αλλά ούτε και από το λαό, μαθητές και γονείς. Μα και ο πιο άγιος και ο πιο ικανός άνθρωπος αν μείνει για καιρό χωρίς έλεγχο, διαφθείρεται και μένει αμόρφωτος και μοναχικός μέσα σε ένα σύστημα που καταρρέει. Οι μόνοι που επιπλέουν σε τέτοιες καταστροφές είναι οι τεμπέληδες, οι διεφθαρμένοι, οι ανίκανοι και οι σαμποταριστές της προόδου. Δυστυχώς αυτοί οι τελευταίοι βρίσκονται στην κεφαλή του πολιτικού καθεστώτος και συνεννοούνται για να συντρίψουν όποιον αντιστέκεται σε αυτήν την κατάσταση και θέλει να επιβάλει την στοιχειώδη αξιολόγηση δηλαδή την στοιχειώδη μεταρρύθμιση. Επικεφαλής τους είναι σήμερα η αυτοαποκαλούμενη «αριστερά» με τα δύο ρωσόφιλα κόμματά της το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ. Στην ίδια γραμμή με αυτά βρίσκονται οι ηγέτες των δύο μεγάλων κομμάτων Καραμανλής και Παπανδρέου (προηγούμενα από αυτόν ο Σημίτης).
Όποιος υπουργός επιχειρήσει να επιβάλει μεταρρύθμιση με την αξιολόγηση βομβαρδίζεται και οδηγείται σε παραίτηση ή εκπαραθυρώνεται. Αυτό έγινε με τον Αρσένη το 1998 αυτό επιχειρούν οι ίδιες δυνάμεις με την Κουτσίκου σήμερα.
Η μέθοδος τους είναι η εξής: οι 4 κομματικές ηγεσίες εντοπίζουν τις όποιες υπαρκτές (πχ τα πολλά μαθήματα στη δέσμες στην περίπτωση Αρσένη, το ν+2 στην Κουτσίκου) ή συνήθως ανύπαρκτες αδυναμίες του μεταρρυθμιστικού σχεδίου του κάθε υπουργού παιδείας. Μετά με εργαλείο τους τις συνδικαλιστικές τους συμμορίες μέσα στους καθηγητές της Ανωτάτης, της Μέσης και της Στοιχειώδους εκπαίδευσης ξεσηκώνουν ενάντια στον εχθρό υπουργό το μαζικό και εύφλεκτο υλικό όπως τους μαθητές ενάντια στον Αρσένη και τους φοιτητές ενάντια στην Κουτσίκου. Η τέχνη εδώ είναι να κρύβονται οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή οι αντίστοιχοι πρωθυπουργοί. Αυτοί έχουν το δύσκολο έργο να πυροβολούν τον υπουργό τους χωρίς να τους βλέπουν τα κυβερνητικά στελέχη και οι οπαδοί τους. Αυτό το πετυχαίνουν ως εξής: Ο διπρόσωπος πρωθυπουργός -πχ ο Σημίτης στο ΠΑΣΟΚ ο Καραμανλής στην ΝΔ- υπερασπίζει χλιαρά στα λόγια τον υπουργό του παιδείας και τη μεταρρύθμισή του και, κρυφά για τους πολλούς, βάζει τις συνδικαλιστικές τους εγκάθετες ηγεσίες να ψηφίζουν στις ΟΛΜΕ, ΠΟΣΔΕΠ, ΔΟΕ, στα αμφιθέατρα και στα σχολεία με τους συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΣΥΝ.
Αυτό κάνει τώρα ο Καραμανλής με την Κουτσίκου. Αρχικά έβαλε την ΔΑΠ να κάνει αποχή από τα αμφιθέατρα ώσπου να ξεκινήσουν οι καταλήψεις. Προηγούμενα την είχε υποχρεώσει να αποσύρει κατ’ αρχήν το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ ενώ μιλούσε διαρκώς όχι υπέρ του νομοσχεδίου αλλά υπέρ του «διαλόγου», δηλαδή της ζητούσε να υποκύψει σε κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες που όχι μόνο ποτέ δεν θέλησαν να συζητήσουν μαζί της αλλά την έφτυναν ασταμάτητα. Μετά την απόσυρση του νομοσχέδιου για τα ΑΕΙ, οπότε οι καταλήψεις ξεφούσκωσαν, τα ΚΚΕ και ΣΥΝ πήγαν να ξεσηκώσουν τους δασκάλους. Τότε ο Καραμανλής έβαλε τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ στη ΔΟΕ να στηρίξουν μια παρατεταμένη απεργία κατά της Κουτσίκου. ( Αυτό το έκανε και με την ΔΑΚΕ στους καθηγητές που απεργούν αύριο)
Αλλά οι δάσκαλοι δεν θα κατέβαιναν σε μια τέτοια απεργία με τα αιτήματα που θέλανε οι ηγεσίες των 4 κομμάτων και τα οποία στρέφονταν εναντίον ουσιαστικά της αξιολόγησης. Τέτοια είναι τα: «Όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, Κατάργηση του καθηκοντολόγιου, Όχι στην αξιολόγηση – χειραγώγηση». Τέτοιο είναι και το νόημα του αιτήματος «ενάντια στα ιδιωτικά ΑΕΙ». Η συνδικαλιστική κομματική παρασιτική γραφειοκρατία απεχθάνεται γενικά την ιδιωτική εκπαίδευση γιατί αυτή αξιολογεί τους εργαζόμενούς της και η ίδια αξιολογείται από την αγορά.

Έτσι λοιπόν η ηγεσία της ΔΟΕ έβαλε στους δασκάλους σαν δόλωμα και ένα οικονομικό αίτημα για τους ίδιους, το αίτημα για 1400 Ευρώ, που προβάλει εδώ και ένα χρόνο δημαγωγικά το ΚΚΕ. Αυτό όχι μόνο ήταν ένα μεγάλο ποσό για έναν προϋπολογισμό χρεοκοπίας, αλλά πολιτικά ήταν και μια μπαρούφα. Γιατί κανένας άνθρωπος στη χώρα δεν έχει κανένα λόγο να δεχτεί να χάσουν τα παιδιά του τα μαθήματα για βδομάδες για να συμπαρασταθεί σε απεργούς που θέλουν αύξηση 40% την ώρα που οι βασικοί μισθοί των πιο σκληρά εργαζόμενων είναι στα 650 Ευρώ και οι αυξήσεις που παίρνουν είναι στο 3%. Όσο για την «αξιοπρέπεια» που επικαλούνται ειδικά οι «δασκαλοπατέρες» συνδικαλιστές για να στηρίξουν τις ιδιαίτερες αυξήσεις για τους εκπαιδευτικούς αυτό κι αν είναι ένα κοινωνικά ρατσιστικό και εξόχως αντιπαθητικό σύνθημα.

Έτσι οι συνωμότες βρήκαν ένα άλλο αίτημα παραπεταμένο στα συρτάρια τους, τα 103 Ευρώ μονοκοπανιά. Αυτό ήταν λίγο πιο «ρεαλιστικό» δόλωμα. Αλλά αυτό δεν το είχαν στην διεκδικητική πλατφόρμα τους και ουσιαστικά καμιά φασαρία δεν είχαν κάνει από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε να τους το δώσει. Επίσης σαν αίτημα αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με την Κουτσίκου αλλά με τον αγαπημένο υπουργό του Καραμανλή Αλογοσκούφη. Κανονικά αυτό το αίτημα έπρεπε να παλευτεί με συγκεντρώσεις και πορείες έξω από το υπουργείο Οικονομικών αλλά το ζήτημα ήταν να πέσει η Κουτσίκου. Έτσι η απεργία συνεχίστηκε με τα 103 Ευρώ αποκλειστικά ενάντια της.

Αυτό το δόλωμα αποδείχτηκε λοιπόν αποτελεσματικότερο. Τόσο αποτελεσματικό που η ηγεσία της ΟΛΜΕ σκέφτηκε και να το σερβίρει και στους καθηγητές της μέσης εκπαίδευσης παρόλο που αυτοί την απεχθάνονται, επειδή τους έχει ξεσηκώσει πολλές φορές με οικονομικά αιτήματα για να τους πουλήσει κάθε φορά που έπαιρνε πολιτικά ανταλλάγματα, δηλαδή εξασφάλιζε την θεσμική θέση της παρασιστικής γραφειοκρατίας και του εαυτού της.
Η κίνηση μας έχει την εξής θέση γι’ αυτήν την απεργία και στους δασκάλους και στους καθηγητές: Πρόκειται για μια ελεεινή παγίδα και για μια προβοκάτσια. Τα 103 ευρώ είναι το δόλωμα. Αυτά τα χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και έμμεσα η ΟΛΜΕκαι η ΔΟΕ για να συσπειρώσουν στις απεργίες τους εκπαιδευτικούς. Η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ δεν θέλουν όμως και συνθήματα για τα 103 ευρώ γιατί αυτά θα τα παζαρέψουν για τα συμφέροντά τους. Γιατί αυτό που μας ζητάνε είναι να κατεβούμε στο δρόμο όχι με κύρια τα οικονομικά αιτήματα αλλά τα «θεσμικά» δικά τους, δηλαδή να κάνουμε θεσμό την έλλειψη αξιολόγησης, δηλαδή να γίνουμε μια διεφθαρμένη κάστα που θα αναλάβει να αποτελειώσει τα ήδη μισοδιαλυμένα σχολεία.

Γι’ αυτό και τα 103 ευρώ σκόπιμα κρατήθηκαν από την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ έξω από τα επίσημα απεργιακά αιτήματα για να μπορούν να διαπραγματευτούν αυτές μέσω των 103 ευρώ ελεύθερα με τον Καραμανλή και χωρίς τυπικές δεσμεύσεις απέναντι στον κλάδο την θεσμική τους θέση και το μέλλον τους σαν οργάνωση και σαν παρασιτική γραφειοκρατία συνολικά. Οι απεργοί της ΔΟΕ, λένε τα ΜΜΕ σαν παράδειγμα, επέδωσαν ψήφισμα στο Μαξίμου στο οποίο ζητούν άμεσα τα 103 ευρώ και όχι σε τρία χρόνια. Η θέση της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ όμως στις συνελεύσεις είναι ότι ο αγώνας είναι ανεξάρτητος από την καταβολή ή όχι των 103 ευρώ! Αυτά σημαίνουν ότι το ζήτημα με τα 103 ευρώ παραμένει ανοιχτό σαν ζήτημα που το διαχειρίζονται αποκλειστικά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι πολύ πιθανό η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ όπως και στο παρελθόν να πουλήσουν το αίτημα των 103 ευρώ αν πετύχουν την παραίτηση, ή την υπόσχεση για παραίτηση της Κουτσίκου στο κοντινό μέλλον ή έστω την υπόσχεση για την οριστική απόσυρση του νομοσχέδιου για τα ΑΕΙ.
Αλλά ακόμα και αν γινόταν να τα πάρουμε μονομιάς που αποκλείεται, γιατί τότε η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ θα ισχυροποιούνταν πολιτικά τελείως δυσανάλογα με το πραγματικό τους βάρος, θα πρόκειται για μια ηθική ήττα γιατί θα έχουμε δώσει την εντύπωση, και όχι εντελώς αδικαιολόγητα, ότι συμμετείχαμε σε μια ξαφνική «βουταρία» στα κρατικά ταμεία εκβιάζοντας το λαό με όπλο τα παιδιά του. Ποιος θα μας εμπιστευτεί στο μέλλον και ποιος θα μας βοηθήσει αν καταλάβει ότι αυτά τα λεφτά δεν τα έχουμε πάρει για να κάνουμε καλύτερη την εκπαίδευση αλλά αντίθετα τα πήραμε με αντάλλαγμα να την κάνουμε χειρότερη; Σε πλεονεκτική θέση θα βρεθεί επίσης η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ αν ο χρόνος καταβολής μειωθεί από τα τρία χρόνια. Τότε θα συσπειρώσουν περισσότερο κόσμο για την απόλυση της Κουτσίκου.
Πιστεύουμε ότι πρέπει να φερθούμε και αυτή τη φορά όπως αξίζει σε τίμιους ανθρώπους. Πρέπει να περιφρονήσουμε το δόλωμα και να μη γίνουμε έρμαια εκείνων που θέλουν να μας ταπεινώσουν και να μας εκθέσουν εξαγοράζοντάς μας. Πρέπει να καταψηφίζουμε σε όλα τα όργανα μια τέτοια απεργία και να μην συμμετέχουμε σε καμιά απεργία που δεν έχει αποφασιστεί με δημοκρατικές συνελεύσεις. Βασικός και κύριος γνώμονάς μας είναι να υπάρχει ενότητα μέσα στο τελευταίο όργανο βάσης που δεν έχουν διασπάσει και διαλύσει οι κομματικοκρατικές συνδικαλιστικές παρατάξεις, στους συλλόγους διδασκόντων. Σε αυτούς ζυμώνουμε ενάντια στην συμμετοχή στην προβοκατόρική απεργία της ηγεσίας των ΔΟΕ και ΟΛΜΕ, αλλά λειτουργούμε ανάλογα με τη θέληση της πλειοψηφίας σε αυτούς. Πρέπει να διατηρήσουμε όση ενότητα μπορούμε μέσα στην βαρβαρότητα που έχει φέρει η ουσιαστική κατάργηση του δημοκρατικού συνδικαλισμού από τους σφετεριστές των ανώτερων και ανώτατων συνδικαλιστικών μας οργάνων.
Από κει και πέρα αργά και επώδυνα θα πρέπει να αρχίσουμε να οικοδομούμε έναν συνδικαλισμό που θα δένει τα οικονομικά μας αιτήματα με τη μόρφωση των παιδιών που μας έχει εμπιστευτεί ο λαός. Στην προκειμένη περίπτωση τα αιτήματα μας πρέπει να είναι «ψωμί και αξιολόγηση με δημοκρατικό έλεγχο στα σχολεία» ή πιο σωστά πρώτα αξιολόγηση για να έχουμε το δικαίωμα να απαιτήσουμε περισσότερο ψωμί και για να μπορούμε στ’ αλήθεια να το καταχτήσουμε.

Αθήνα 01/10/2006